Vandaag is een bijzondere dag; historisch kan ik wel zeggen. Het is de dag dat ik me serieus heb voorgenomen om sportscholen voortaan te categoriseren als LEUK. Nee, het voelt nog niet zo, maar mijn gevoel heeft niet veel inbreng in deze. Gewoon een gevalletje ‘en nu je mond houden’. Ik wil tenslotte fit zijn voor alle avonturen die God (nog) voor mij in petto heeft. En dat is nogal wat, kan ik je vol overtuiging melden. Ik ben gewoon niet van plan om achterover te gaan leunen zolang er nog massa’s mensen op de nominatie staan om de eeuwigheid verloren te gaan. Ik wil actie!
En dus na de proefles van een aantal dagen terug, ben ik vandaag officieel begonnen op de sportschool. Deze ervaring begon direct confronterend. Ik werd met mijn neus op de cijfertjes gedrukt. Hup, op de weegschaal (vind je het erg dat ik daarover maar even niet uitweid…) en een controle van mijn hartslag en bloeddruk. Omdat ik regelmatig bloed doneer, was het geen verrassing dat mijn hartslag en bloeddruk prima waren. Ze waren echter zó goed dat de instructeur ze nog een keer gemeten heeft. Hij was verrast. “Zulke goede uitslagen zie ik eigenlijk nooit in combinatie met jouw leeftijd.”
Een beetje jammer is het wel dat hij dat nog niet vaker gezien heeft. Dat betekent dat er des te meer werk aan de winkel is. Er zijn blijkbaar nog héél veel harten die een bovennatuurlijke reparatie nodig hebben, want weet je, een nieuw leven met Jezus betekent dat je ook een nieuw hart krijgt. En een nieuw hart geeft nu eenmaal frisse, fruitige en jeugdige uitslagen. 1+1=2. Zijn meetapparaatje pikte dat feilloos op. Ik moet die knul toch nog eens uitleggen hoe het precies zit…