Ik ben sinds een paar dagen aan het lezen in met name het eerste hoofdstuk van het Bijbelboek Kolossenzen en mij viel ineens iets op wat ik eerder volledig over het hoofd heb gezien. Lees maar eens mee:
In al onze gebeden danken wij God, de Vader van onze Heer Jezus Christus, voor u, want we hebben gehoord dat u in Christus Jezus gelooft en alle heiligen [onbaatzuchtig] liefhebt, omdat u hoopt op wat in de hemel voor u gereed ligt. Daarover hebt u gehoord toen aan u de waarheid verkondigd werd en het evangelie u bereikte. Overal in de wereld draagt het [evangelie] vrucht en groeit het [verspreidt het zich], ook bij u, [en nu komt het:] vanaf de dag dat u over Gods genade hoorde en de ware betekenis ervan begreep.
(Kolossenzen 1:3-6)
Wow! Wat staat hier veel in een paar verzen. Je zou hier dagenlang op kunnen mediteren. Wat mij in het bijzonder zo treft, is de link die gelegd wordt tussen het enerzijds liefhebben van al je broers en zussen in Christus en anderzijds het horen over Gods genade en de enige ware betekenis ervan begrijpen. Als we Gods genade dus juist begrijpen en het ook op de juiste manier gaan toepassen in ons leven, dan zal het evangelie, volgens Paulus, vrucht gaan dragen in ons leven. Een voorbeeld van zo’n vrucht is dat we zo vervuld zullen zijn met liefde voor onze medegelovigen, dat het op gaat vallen. Genade hoort zo’n zichtbare onderlinge liefde in ons uit te werken, dat we stoppen met kibbelen en modder gooien naar elkaar en dat we enkel nog in positieve zin de talk of the town zijn.
Om te controleren of ik deze Bijbeltekst over genade goed interpreteerde, heb ik mijn Studiebijbel er ook maar even bij gepakt. Ik hou wel van een beetje graven in de Bijbel. Het oorspronkelijk woord wat in Kolossenzen 1:6 is vertaald als genade is het Griekse woord charis. De uitleg die erbij staat is de volgende:
gunst, liefde, welgevallen; van het genadig welgevallen waardoor God door het uitoefenen van Zijn heilige invloed op de zielen, hen tot Christus wendt, behoudt, versterkt en hen in geloof, kennis en liefde doet groeien en hen prikkelt tot het uitoefenen van christelijke deugden.
Omdat genade zo’n enorme sleutel is in het Nieuwe Verbond om te kunnen komen tot het ware leven dat God voor ons bedoeld heeft, is het niet vreemd dat de duivel op zijn beurt rondom dit thema heel wat rookgordijnen heeft opgeworpen. Er is heel veel verwarring, verblinding en vervorming rondom het onderwerp genade, vaak omdat het gemixt wordt het de wet. En wat is het gevolg als een diepe openbaring over de ware betekenis van genade ontbreek? Dan krijg je een heel scala aan uiteenlopende, maar ook onjuiste theologieën en leerstellingen waardoor mensen geen vast grond meer onder hun voeten ervaren. En dat terwijl geloof juist gaat over zekerheid en vastigheid hebben en van daaruit een vaste koers kunnen varen.
genade linke soep vs alles is genade
Reacties van gelovigen op het woord genade kunnen door alle mix-up soms volledig tegenovergesteld aan elkaar zijn. Zo kan de een denken: ‘genade klinkt als linke soep, daar ga ik mijn vingers niet aan branden, laat ik er voor de zekerheid maar verre van blijven’, terwijl een ander ‘alles is genade’ met twee handen aangrijpt als een excuus om te kunnen blijven zondigen, om te blijven doen waar hij of zij zelf zin in heeft (en daarmee vervolgens de angst van de eerste groep weer bevestigt). En wee degene die vervolgens (uit liefde) het lef heeft om dit misbruik van genade te adresseren, want hé, er is geen veroordeling voor hen die in Christus zijn. Ja, zo ken ik er nog wel meer. Iets te creatief googelen met Bijbelteksten heet dat.
Die angst voor genade snap ik trouwens wel. Hij is geboren uit een overduidelijk besef van de grootsheid en heiligheid van God; iets wat mensen onder ‘hypergrace’ weer een stuk minder hebben. God is ook echt zó goed en wij kunnen de plank soms nog zó misslaan. De meeste van ons willen Hem niet teleurstellen of licht denken over wat Jezus voor ons aan het kruis heeft gedaan. Echter, zonder genade zouden we überhaupt niet vergeven en gered kunnen worden. Zonder genade zouden we nooit dichtbij God kunnen komen. Zonder genade zou er geen Vader-kind relatie kunnen zijn, juist omdat we nog lang niet perfect zijn en we ons doel nog regelmatig uit het oog verliezen. We zijn soms nog zo druk bezig met onszelf. Of ben ik de enige waar dit voor geldt?
Desondanks dat genade onze levenslijn is, bestaat er dus ook nog zoiets als té genadevol zijn naar jezelf (en naar anderen trouwens ook). Het is iets goedpraten waarvan Jezus duidelijk heeft gezegd dat het niet oké is; waarschijnlijk in die Bijbelverzen die door sommigen zo ijverig bestempeld worden als ‘achterhaald en dus niet voor mij’. Ik vertel er zo meer over, maar toen ikzelf een paar jaar terug nog blind was door een onvolledig besef van genade, heb ik ook heel wat passages uit het Nieuwe Testament aan de kant geschoven.
Ik snap dus ook echt wel hoe mensen komen tot uitspraken als: “Als Jezus nog op aarde zou leven, dan zou Hij er nu een veel gematigder en modernere visie op na houden.” Alleen is dit wel een vreemde gedachtegang aangezien de Bijbel in Hebreeën 13:8 zegt: ‘Jezus Christus is dezelfde, gisteren, vandaag en tot in eeuwigheid’. Hij verandert niet en dus moeten wij ook Zijn woorden niet gaan verdraaien of wegtipexen.
Toch is dit helaas nog aan de orde van de dag. We kennen waarschijnlijk allemaal wel een broer of zus die de dringende levenslessen uit de Bijbel negeert, die zogenaamd in de naam van (namens) Jezus zijn of haar eigen plan trekt, maar dan vervolgens behoorlijk wat schade oploopt. En dan heb ik het nog niet over de imagoschade voor het wereldwijde lichaam van Christus, de kerk, doordat we Jezus en daarmee God Zelf, voor de buitenwereld heel verkeerd vertegenwoordigen. Sterker nog, we geven de buitenwereld zelfs munitie om mee te gooien. We worden hypocriet genoemd, deels terecht, maar dus ook als we wel de volle waarheid prediken. De buitenwereld kent het verschil namelijk niet.
Ikzelf heb jarenlang in een ‘genade kerk’ gezeten. Ik kwam daar vers bekeerd en volledig blanco binnen zonder enige noemenswaardige kerkelijke achtergrond. En zoals heel veel mensen in/uit de wereld was ook ik me van geen kwaad bewust. Ik hoorde heel veel prediking aan over dat al onze zonden vergeven waren en ik zat mezelf telkens opnieuw maar weer serieus af te vragen wat al die mensen om mij heen toch in vredesnaam op hun kerfstof hadden, dat de voorganger daar aldoor maar op bleef hameren. Ja echt! Ik maak geen grapje.
Wat ik me toen jarenlang niet goed realiseerde, was dat een grote groep mensen die met mij in de kerk zat, afkomstig was uit een ‘zware kerk’ waar ze bijna letterlijk week in week uit met de wet om hun oren geslagen waren. Die mensen hadden een heel vervormd beeld van God ontwikkeld. Ze hadden veel moeite om God te zien als een liefdevolle Vader, omdat ze te vaak gehoord hadden dat God straft en met harde hand regeert. Wat zij daarom nodig hadden was een reset met veel goed nieuws.
een duik in het zachte roze 'genade pluche'
Ik daarentegen kwam vanuit de tegenovergestelde richting. Ik kwam uit de wereld waar mensen zichzelf op basis van niets de hemel in prijzen (zelfrechtvaardiging) en wat ik daarom nodig had was even een flinke reality check de andere kant op. Ik had het broodnodig om eerst te gaan pakken dat ook ik keihard vergeving nodig had, dat ik niet zo goed was (geweest) als ik zo graag dacht. Ik was vanuit ongeloof rechtuit in Gods armen gerend en daarna als het ware neergeploft op het zachte roze ‘genade pluche’. Ik was in één rechte streep over het graf van Jezus heen gedenderd in plaats van het noodzakelijke mezelf verlagen, bij Jezus in het graf stappen, daar sterven aan mezelf om daarna in de armen van Jezus te springen.
Ondanks al mijn geestelijke honger, mijn enthousiasme over Jezus en mijn trouw in het bezoeken van de samenkomsten, is het mij in bijna 5 jaar tijd volledig, maar dan ook volledig ontgaan dat je zonden belijden en je bekeren een noodzaak is, ook onder de genade van God. En dat heeft niets met wettisisme te maken. Ik had je zelfs niet kunnen vertellen wat zonde concreet was, anders dan de prachtige oneliner ‘zonde is Jezus missen in je leven’. Hij is helemaal waar natuurlijk, maar dat we ook onder het Nieuwe Verbond dingen kunnen doen die God zeer serieus afkeurt en die daarom flinke consequenties hebben, dat wist ik gewoon niet. Als ik nu het Nieuwe Testament lees, kom ik heel veel kritisch en corrigerend onderwijs van Paulus tegen, dat ik eerder als het ware geschrapt had als zijnde ‘niet voor mij, want ja hé, ik leef per slot van rekening onder de genade’. Man man man, wat heb ik het gemist. De wet kan een sluier voor je ogen doen, maar teveel genade ook!
Omdat ik – zoals ik nu weet – nooit een compleet plaatje heb ontwikkeld van wat genade echt is, ben ik toen ik in aanraking kwam met onderwijs over zonden en de noodzaak tot bekering, een beetje gaan zwemmen. Een beetje veel zelfs. Ik was mijn houvast kwijt. Alles wat ik tot dan toe had geloofd, was door elkaar geschud. En hoor me goed: ik ben hier dankbaar voor, want het was keihard nodig. Gelukkig vielen heel veel puzzelstukjes direct al weer terug op de juiste plek, maar op cruciale punten waren ook nog grote blanco’s of waren er puzzelstukjes die wrongen. Ze zaten op de verkeerde plaats.
Dit hele proces was niet heel tof kan ik je melden en ik heb echt opnieuw mijn weg naar en met God moeten vinden. Hoe zat het nu met redding, vergeving, genade, geloof, bekering en dan soms toch weer (on)bewust zondigen en de consequenties die dat heeft? Hoe verhouden deze thema’s zich ten opzichte van elkaar? En ik merk ook nu, een paar jaar later, dat ik op sommige punten nog steeds zoekende ben, dat ik nog steeds niet alle puntjes met elkaar heb kunnen verbinden. Er mist nog openbaring.
Wat ben ik daarom ENORM blij met en dankbaar voor de nieuwe Grace School van Frontrunners Ministries. Prijs de Heer! Tien weken lang (en dat zou zomaar eens langer kunnen worden) is er iedere dinsdagavond live op YouTube ruim anderhalf uur krachtig onderwijs te volgen over wat Gods genade is en hoe we het juist combineren met geloof. Er zijn as we speak inmiddels 2 lessen geweest, maar niet getreurd. Alle lessen blijven via het YouTube kanaal van Frontrunners beschikbaar, zodat we ze ten allen tijde terug kunnen kijken. Er zit kracht in herhaling. Amen?
Ik geloof dat dit onderwijs in ieder geval mij enorm zal gaan helpen om een aantal onduidelijkheden, onzekerheden, tegenstrijdigheden en soms ook gewoon nog chaos in mijn hoofd op te ruimen waardoor de volle waarheid meer en meer kan gaan landen in mijn hart. Ik wil heel graag geestelijk groeien, groeien in mijn relatie met mijn hemelse Vader, groeien in wijsheid en openbaring en groeien in liefde; niet alleen richting ‘alle heiligen’ (Kolossenzen 1:4) maar ook naar mezelf toe, want ook hier hapert het de laatste tijd nogal merk ik.
Ik kijk nog lang niet zo positief en genadevol naar mezelf als God naar mij kijkt. En ik hou ook duidelijk nog niet zo onbevangen van mezelf als God dat doet. Wel snap ik de logica dat als we Gods genade en het noodzakelijke gezonde zondebesef (wat iets anders is als een ongezond schuldbesef) niet in het juiste perspectief of in de juiste balans zien, direct zelfveroordeling en verslagenheid op de loer liggen. Er is dus werk aan de winkel en dat is prima! Ik ben een werk in uitvoering.
Gelukkig weet ik en geloof ik wel zonder enige twijfel dat Gods genade mijn fundament is. Op Hem bouw ik mijn leven. Hallelujah! Als je in het natuurlijke bij de bouw van een huis stenen gaat stapelen op een scheef, wankel en ondeugdelijk fundament, dan zal uiteindelijk de schoorsteen volledig uit het lood komen te staan. In die situatie is de enige manier om het probleem te herstellen: het huis steen voor steen weer afbreken, het fundament vernieuwen en vervolgens het huis opnieuw opmetselen; een soort van ‘ga terug naar start, maar u krijgt geen salaris’.
Bij God werkt herstel gelukkig anders. Door Zijn genade hoeven niet tot onze enkels afgebroken te worden. God is de grote Architect van ons leven en Hij is een Genie. Hij komt ons tegemoet in onze zwakheden en missers, Hij repareert ons geloofsfundament van genade, daar waar we zijn, en vervolgens groeien we weer door vanaf waar we gebleven waren. Niks afbreken en van voren af aan beginnen, maar gewoon even een pas op de plaats, een reset en weer door. We zijn per slot van rekening de kop en niet de staart. We gaan uitsluitend omhoog en niet naar beneden. Wij horen niet bij de wereld, maar bij de Allerhoogste. Prijs God!
“De Heere zal u tot een hoofd maken en niet tot een staart, en u zult uitsluitend omhoog gaan en niet omlaag, als u gehoorzaam bent aan de geboden van de Heere, uw God, waarvan ik u heden gebied dat u ze in acht neemt en houdt, en als u niet afwijkt van al de woorden die ik u heden gebied, naar rechts of naar links, door achter andere goden aan te gaan en die te dienen.”
(Deuteronomium 28:13-14)
Deze tekst is natuurlijk geschreven onder het Oude Verbond en toen was het van levensbelang om de wet tot op de punt en komma te gehoorzamen. Gelukkig leven we nu onder een veel beter verbond met betere beloften, maar ook onder het Nieuwe Verbond vraagt God nog steeds commitment en gehoorzaamheid van ons. We hebben gelukkig een onbreekbaar vangnet dat genade heet en dat verandert alles. We hoeven onze redding niet meer te verdienen of in stand te houden door goed te doen, maar doordat we gered zijn uit genade willen we op gegeven moment niet anders meer dan goed doen. Dit is wat genade uitwerkt in ons hart, als we tenminste niet tegenstribbelen. Lees de definitie van het woord charis nog maar eens een keer:
‘charis’ = van het genadig welgevallen waardoor God door het uitoefenen van Zijn heilige invloed op de zielen, hen tot Christus wendt, behoudt, versterkt en hen in geloof, kennis en liefde doet groeien en hen prikkelt tot het uitoefenen van christelijke deugden.
Als Christenen zijn we gestorven aan onszelf, aan onze wereldse natuur, aan onze vleselijke driften, emoties en tegenstribbelende wil – tenminste, zo zou het moeten zijn. We staan daardoor in z’n vrij om God te gehoorzamen. Het is onze wil om Zijn wil te doen. En juist vanwege Zijn grote genade kunnen we Jezus zonder schroom volgen en blijven volgen, want mochten we struikelen, dan pakt Hij ons gewoon op en zet Hij ons terug op onze benen. Niks straf, eeuwige verdoemenis of bliksemschichten uit de hemel, maar een liefdevol fluistering: “Kom lieve schat, pak Mijn hand. Dan gaan we samen verder. Dat van net was niet zo handig, maar ik ga je helpen. Wij kunnen dit.”
Meer van Gods genade, dat is wat ik wil. Ik wil het ontdekken, pakken en gaan leven. Het is mijn verlangen op dit moment om meer en meer gesetteld te raken in de volle waarheid om vandaar uit rijkelijk vrucht te gaan dragen ten behoeve van de vele verlorenen en tot eer van de Heer Jezus Christus. Woohoooo, ik zie ernaar uit!
Heb jij ook een honger om je verder uit te strekken naar wat God voor jou heeft?
Doe dan mee!